“Laat verwachtingen los. Ga vooral uit van je gevoel. En van wat je wenst of hoopt.” Dát is een levensfilosofie die Loes van harte onderschrijft. Het is een visie die voortkomt uit haar werk als haptotherapeut. Ze runde twintig jaar lang een eigen praktijk aan huis. Daarvoor was ze verpleegkundige. Ze specialiseerde zich met name op het vlak van trauma. Zo werkte Loes jarenlang bij ARQ Centrum'45. Met name mensen met een oorlogs- of aan werk gerelateerd trauma komen daar. Denk aan politieagenten of veteranen. Maar ook slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en hun nabestaanden. “Daar gaf ik op het laatst leiding aan een team: somatische zorg binnen de traumatologie. Tot een collega zei: is haptonomie niet iets voor jou? Ik verdiepte me erin en dat bleek een gouden greep. Ik stopte als verpleegkundige. En stortte me op de opleiding haptonomie.” Dat was pittig. Loes had op dat moment opgroeiende kinderen thuis. Maar ze is een doorzetter, zegt ze zelf. En ze rondde de opleiding met vlag en wimpel af.
“Als je je gevoel negeert, word je doodongelukkig. Dan verlies je jezelf.”
Je stem laten horen
Loes ziet dat mensen tegenwoordig vaak in hun hoofd zitten. Eigenlijk zijn we het afgeleerd om te voelen. En dat is nu precies waar het in de haptonomie om draait. “Als je je gevoel negeert, word je doodongelukkig. Dan verlies je jezelf. Zo ontstaan burn-outs en andere stressgerelateerde aandoeningen. Door te leren voelen, neem je het stuur weer zelf in handen.” Door haptonomie leer je om weer in contact te komen met je werkelijke gevoel. Door te doorvoelen hoe een situatie voor je is en daarnaar te handelen. In plaats van te denken wat een ander van je verwacht. Daar begeleidde Loes haar cliënten bij. “Stel dat iemand steeds tot laat op het werk zit. Diegene zegt: mijn baas geeft mij zes brieven om uit te tikken. Dat moet ik dan dezelfde dag doen. Als haptotherapeut ga ik daar op in. Wil je het ook? En kun je het op een andere manier aanpakken? Dan zie je het kwartje vallen. Heel dankbaar was dat voor mij.” Eens per jaar trok Loes naar Frankrijk. Samen met een zangtherapeut en een groep cliënten. Een week lang oefenden ze dan met voelen en zingen. De ultieme manier van je eigen stem (laten) horen. “In het begin zingen mensen vaak zacht. Bang om erbovenuit te springen of vals te klinken. Maar na verloop van tijd lieten ze steeds meer los. Het mooiste compliment uit die tijd? Dat kwam van iemand die zei dat ze vleugels had gekregen. Dat is het, hè. Je vrij voelen in alles wat je doet.”
Altijd aan het zorgen
Rond haar zeventigste bouwde Loes haar eigen praktijk af. Met moeite, dat wel. Want haar werk bleef trekken. En dan met name: het werken met mensen. Iets voor de ander kunnen betekenen. “Maar ik wilde niet meer vastzitten aan die praktijk. Dus het was goed om de deur te sluiten”, vertelt ze. Toch bleef het kriebelen. Niet uit verveling hoor, dat zeker niet. Loes hockeyt. Ze maakt met goed weer lange boottochten met haar man. Ze gaat eropuit met kinderen en kleinkinderen. En ze zit bij een kunstclub. Maar haar kennis gebruiken. En iets doen voor een ander als de nood hoog is. Dat zag Loes wel zitten. Op tv kwam een bericht over de Nationale Zorgreserve voorbij. Ze meldde zich meteen aan. “Ik kom uit een groot gezin. We waren thuis met acht kinderen. Ik was de middelste. Dus ik was altijd aan het zorgen. Dat zat er toen al in”, vertelt ze. Er is nu zoveel rampspoed en oorlog in de wereld. Met lede ogen ziet ze in de media kinderen die trauma's voor het leven oplopen. “Als zorgreservist kan ik iets doen als het hier nodig is. Ik heb de kennis in huis, en ik zorg graag. Dus dit was voor mij een heel logische stap.”
“Ik heb de kennis in huis, en ik zorg graag. Dus dit was voor mij een heel logische stap.”
Fotografie door: Anneke Hymmen
Wil je meer weten over de mogelijkheden om ingezet te worden als zorgreservist? Neem contact op via community@nationalezorgreserve.nl. Dan kijken we samen hoe jij jouw kwaliteiten en ervaring in kunt zetten ter ondersteuning van zorgprofessionals.
