'Ik heb als afdelingshoofd gewoon andere verantwoordelijkheden. Dat heb ik m’n hele carrière willen uitstralen. Ik ben niet beter of meer dan ieder ander. We doen het samen.' Zijn keuze voor de zorg stemt hem nog steeds erg gelukkig. ‘In mijn jongere jaren kon ik heel goed leren, maar ik was zo lui als de pest. Als ik het allemaal over zou kunnen doen met de kennis van nu, dan was ik  internist of neuroloog geworden. Maar goed, ik heb absoluut nergens spijt van. Ik had toentertijd drie mogelijkheden: ik kon naar de hotelschool in Maastricht, bij de politie, en ik had een neef en nicht die allebei verpleegkundige waren. Ze konden daar heel enthousiast over vertellen. Dat met de politie zagen mijn ouders niet zitten en Maastricht vond ik eigenlijk een beetje ver. Toen ben ik op zeventienjarige leeftijd, acht kilometer verderop in het ziekenhuis, mijn opleiding gaan doen. Daar heb ik achteraf totaal geen spijt van.’

Focus op de mens

Tijdens zijn loopbaan werkt Laurens als verpleegkundige in ziekenhuizen door heel Nederland. Met name op de afdelingen interne neurologie en oncologie. Hij maakt een duidelijk onderscheid tussen de ‘’beschouwende’’ en ‘’snijdende’’ expertises. ‘Bij de schouwende specialisaties, zoals interne neurologie en cardiologie, ligt de nadruk op observatie en analyse. Aan de andere kant ligt bij de snijdende specialisten de focus sterk op technische ingrepen. Ik voelde me altijd meer aangetrokken tot de beschouwende vakgebieden, waar het persoonlijke contact met de patiënten en het analyseren van hun behoeftes centraal staat. Het is ook waarom ik uiteindelijk ben doorgegroeid naar leidinggevende functies.’

‘’Ik voelde me altijd meer aangetrokken tot de beschouwende vakgebieden.’’

Hoewel Laurens sinds 2021 met pensioen is, voelt hij nog steeds een sterke betrokkenheid bij de zorg. ‘De laatste jaren zie je natuurlijk wel een verandering in de waardering voor vakken zoals verpleegkundige, verzorgende of dokter. En de manier waarop de maatschappij daar tegenaan kijkt. Mensen hadden vroeger heel veel respect voor mensen die dit werk deden, dat is er nu wel een beetje vanaf. Tijdens de hoogtijdagen van de coronapandemie was de aandacht voor de Nationale Zorgreserve groot. Maar nu is het relatief rustig en hoor je er minder over. Ik denk dat het belangrijk is om de zichtbaarheid van zorgreservisten te vergroten, bijvoorbeeld door het dragen van speciale naambordjes of badges. Op die manier kunnen we in gesprek gaan met de bezoekers en patiënten: uitleggen waarom de Nationale Zorgreserve zo belangrijk is en hoe wij als zorgreservisten helpen en ondersteunen.'

Het lukt alleen samen

Het werk in de zorg heeft Laurens altijd veel voldoening gegeven. ‘Een nachtdienst tijdens Oud & Nieuw is natuurlijk minder. Maar het was altijd gezellig onder de collega’s. Daarom heb ik altijd heel bewust in kleinere ziekenhuizen gewerkt, dat past meer bij me. Toen ik in Amsterdam bij het Onze Lieve Vrouwe werkte - toch wel een groot ziekenhuis - wist ik bij lange na niet alle namen van het personeel dat op mijn afdeling kwam. En dat heb je bij een kleiner ziekenhuis zoals in Tiel wel. Voor mijn gevoel was dat meer als een team werken. In Amsterdam maakte je niet echt een praatje met elkaar. Bij kleinere organisaties heb je al snel het gevoel dat je er samen voor staat.’

‘’Het was vergelijkbaar met toen ik in ‘74 aan mijn opleiding begon; alles was nieuw, maar ik herinnerde me gelijk waarom ik destijds voor dit vak heb gekozen.’’

Ondanks de zenuwen die hij voelde voor zijn eerste inzet als zorgreservist was hij vastbesloten om z’n steentje bij te dragen. ‘De nachten voorafgaand aan m’n inzet heb ik slecht geslapen: kan ik het nog, weet ik de juiste protocollen wel? Maar zodra ik dat witte pak aantrok en de afdeling binnenliep, ging er een luikje in mijn hoofd open en deed ik het gewoon. Natuurlijk heb ik nooit gewerkt met de apparatuur van tegenwoordig. Maar je neemt wel een berg aan ervaring mee, ook als het gaat over het leven. Het was vergelijkbaar met toen ik in ‘74 aan mijn opleiding begon; alles was nieuw, maar ik herinnerde me gelijk waarom ik destijds voor dit vak heb gekozen. De ontvangst door de verpleegkundigen was trouwens echt fantastisch. En ook de waardering van de patiënten is niet veranderd.’

Fotografie door: Anneke Hymmen

Wil je meer weten over de mogelijkheden om ingezet te worden als zorgreservist? Neem contact op via community@nationalezorgreserve.nl. Dan kijken we samen hoe jij jouw kwaliteiten en ervaring in kunt zetten ter ondersteuning van zorgprofessionals.