Een week voordat dit interview plaatsvindt ontmoeten we Marleen tijdens de opnamedag van een TV commercial voor de zomercampagne van de Nationale Zorgreserve. ’Tijdens een noodsituatie zoals de recente pandemie zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Als je ervaring en tijd hebt, is het heel mooi om wat te kunnen betekenen voor anderen. Samen staan we sterk. Vandaar dat ik het ook leuk vond om mee te werken aan de TV commercial, zodat we dat nog beter kunnen overdragen en hopelijk meer mensen zich aansluiten bij de Nationale Zorgreserve.’

Bijzondere tijden, blijvende indrukken

Op haar 18e rondt Marleen de studie Sociaal Pedagogisch Werk af. Toch voelt ze dat ze nog lang niet uitgeleerd is. ’Ik heb toen even bij een kinderdagverblijf gewerkt, maar ik wist dat ik nog veel meer kon. Ik was net volwassen. Van jongs af aan heb ik altijd iets met kinderverpleegkunde willen doen. Dus ging ik weer studeren.’ Voordat ze uiteindelijk op de kinderafdeling in het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein belandt, werkt Marleen eerst een aantal jaar op de afdeling cardiologie. ’Daar was ik onderdeel van het reanimatieteam. Dan heb je een pieper op zak en laat je het werk vallen als deze afgaat. Vervolgens ren je met de crashcar door het ziekenhuis. 

''Als je ervaring en tijd hebt, is het heel mooi om wat te kunnen betekenen voor anderen.''

Het was een leerzame tijd, maar ook wel heftig. M’n eerste reanimatie heb ik daar uitgevoerd, en is me altijd bijgebleven, ook omdat het op zo’n onverwachte plek was: namelijk buiten, op het taxi-terrein van het ziekenhuis. Daarna heb ik een aantal jaar op de kinderafdeling gewerkt. Daar worden bijvoorbeeld ook jongeren met anorexia gemonitord. Als ze bij ons kwamen hadden ze een te lage hartslag en BMI. Dan vertelden ze over de twee stemmen die het ziektebeeld veroorzaakt; hoe ze van binnen in strijd zijn met de stem van de ziekte en die van zichzelf. Zulke gesprekken laten echt een blijvende indruk achter.’

Je doet het met elkaar

Uiteindelijk werkt ze twaalf jaar op de kinderafdeling. ‘Met pijn in m’n hart heb ik in 2021 besloten om te stoppen. Het was ontzettend leuk, maar ik miste de regelmaat en vrijheid in m’n agenda. Ik was vaak moe, en had gewoon veel minder energie. Sommige mensen zeggen dan: wat leuk, je werkt op een kinderafdeling, de hele dag flesjes geven enzo. Maar het is veel meer dan dat. Het is ontzettend mooi werk, maar het vraagt wel wat van je. Op de kinderafdeling hadden we het tijdens de pandemie vrij rustig. Dat klinkt gek, maar ouders hielden hun kinderen thuis. Ze gingen ook niet naar het kinderdagverblijf, dus waren minder snel ziek.

Ik heb mezelf toen opgegeven om als buddy te werken op de intensive care en de spoedeisende hulp. Ten eerste om te ondersteunen, maar ook omdat het heel leerzaam is en om een kijkje in een andere keuken te krijgen. Je wilt elkaar gewoon helpen. Er kwam best veel bij kijken, zoals ingewerkt worden volgens bepaalde protocollen en het uitvoeren van nieuwe ondersteunende handelingen. Ik vond het mooi om te zien dat zorgprofessionals die elkaar niet kende samenwerkten voor de mensen in nood. Een bijzondere tijd. Het leek wel alsof iedereen mee deed: de lokale pizzeria kwam pizza’s langsbrengen, we kregen ontzettend veel kaartjes van onbekenden. Uiteindelijk hebben we het echt met elkaar gedaan. Dat heeft me het besef gegeven dat ik nog steeds beschikbaar wil zijn als er nood is.’ 

Zorgprofessional met een breed takenpakket 

Voor Marleen valt op dit moment alles op z’n plek. ‘Voordat ik bij het Centrum Jeugd en Gezin van GGD Hollands Midden ben begonnen, heb ik het nog een jaar in de thuiszorg geprobeerd. Maar ik miste de interactie met kinderen. Mijn werk is nu veel breder. De contactmomenten zijn kort, maar wel ontzettend persoonlijk. Je komt bij mensen over de vloer in hun leefomgeving. Zo kom ik bijvoorbeeld ook in aanraking met ouders die financiële zorgen hebben, of die zelf als kind mishandeld zijn, wat weer invloed kan hebben op de opvoeding van hun eigen kinderen. 

''Uiteindelijk hebben we het echt met elkaar gedaan.''

In het ziekenhuis volg je een bepaald protocol als het gaat om een ziekte, breuk of andere aandoening. Bij het consultatiebureau leggen we het wat meer bij de ouders neer. We kijken echt naar wat zij willen bespreken in plaats van dat we een riedeltje opdreunen. Zeker als stellen voor het eerst een kindje krijgen is het heel leuk, dan zijn ze als ouders vaak nog heel bleu. En ik draag graag kennis over. Bij de GGD kan ik deze interesse goed benutten. Ook al ben ik zelf geen moeder, ik maak heel makkelijk contact met kinderen en ouders. Dat zit blijkbaar in me, ze zijn snel vertrouwd met mij.’

Fotografie door: Anneke Hymmen

Het verhaal van Marleen illustreert de kracht van solidariteit en het belang van samenwerken in de zorg. Ben jij ook een gepassioneerde zorgprofessional? Maak samen met ons het verschil. Sluit je aan bij de Nationale Zorgreserve en ontdek hoe jouw expertise van onschatbare waarde is. Samen zorgen we voor een veerkrachtige zorgsector.