Niet lang daarna wordt ze door een collega en vriendin op de Nationale Zorgreserve gewezen. Ze schrijft  zich direct in. Tegenwoordig reist ze tussendoor nog wel naar andere landen, maar maakt ze zich vooral in Nederland nuttig. Het maakt niet uit of je rijk of arm bent: niemand vindt het fijn om ziek te zijn, iedereen wil in dat geval beter worden. Ik wilde daar van jongs af aan al een verschil in maken. Dus toen ik na de middelbare school werd ingeloot voor de opleiding geneeskunde moest ik wel woord houden. Later kwam ik erachter dat je op vele manieren een verschil kan maken voor mensen. Dat kan dus als arts, maar dat kan ook door een mooi lied of schilderij. Iedereen kan het verschil maken op zijn eigen manier.’’ 

Het belang van functionele gezondheid

Voor Annabelle gaat gezondheid om functionele gezondheid. Juist dat vindt ze zo mooi aan het vak. “Je ziet mensen die iets onder de leden hebben, maar die wel door blijven gaan. Dit werkt enorm inspirerend. Ook wij als zorgreservisten kunnen daar wat van leren. Zorg is niet alleen maar even alles beter maken, maar ook dat de mensen weer dingen kunnen gaan doen die ze het allerliefste doen. Ga vooral niet wachten tot alle behandelingen klaar zijn, maar ga vooral dingen doen waarvan je blij wordt.’’ 

“Zorg is niet alleen maar even alles beter maken.”

De remedie zit hem volgens haar in het perspectief. En als arts kun je daaraan bijdragen door dat perspectief te vergroten, om op een andere manier dingen mogelijk te maken.Tegelijkertijd moet je het proces nuanceren, functioneel en dicht bij die persoon houden. De inspiratie hiervoor haalde ze bij het Joslin Institute in Boston, waar ze een tijd werkte. “Ze werken daar echt met een briljant systeem. Er wordt niet alleen gekeken naar wat je mankeert, maar ook naar je leefomstandigheden. Kom je bijvoorbeeld elke keer met de Orange Line (een metrolijn in Boston), dan weten ze dat je uit een arme omgeving komt. Dan kan je wel zeggen dat iemand chiazaad moet eten, maar deze mensen hebben echt totaal andere kopzorgen. Er is dan behoefte aan een hele andere aanpak.’’ 

Ziekte kan ons allemaal overkomen

De grote sociale ongelijkheid in de Verenigde Staten blijft Annabelle verbazen. ‘’Mensen komen van heinde en verre naar het Joslin Institute. Soms zelfs met een privévliegtuig. Ze kunnen van alles, behalve zichzelf beter maken. Ze zijn dan uiteindelijk zo blij dat ze dan bijvoorbeeld een auto willen geven. Wat zij dan voorstellen, is om de auto in te ruilen en het geld te storten in een fonds zodat zij andere mensen kunnen helpen die niet een-op-een zorg kunnen betalen. Zo help je niet alleen jezelf, maar ook nog eens twintig andere mensen die het heel hard nodig hebben.''

''Het is een soort Robin-Hood-model op lokaal niveau, wat dus ook heel goed werkt. Mensen voelen zich meer gelijkwaardig en verbonden door dezelfde ziekte. Daarom vind ik het ook echt zo’n fantastisch mooi vak; als arts zie je de gehele maatschappij. Je kan de diepte ingaan met de wetenschap en die dingen gelijk weer terugbrengen naar de samenleving. Je verbindt mensen door middel van een situatie waar ze niet in willen zitten. Ziekte kan ons allemaal overkomen.’’ 

Mensen die toegang tot goede zorg hebben, blijven over het algemeen langer leven. ‘’In Nederland hebben we dat relatief goed geregeld. Maar ook wij worden met de neus op de feiten gedrukt; we moeten die kwaliteit wel zien te behouden. En daarom is de Nationale Zorgreserve ook zo belangrijk. De overheid en allerlei ziekenhuizen zijn er wel, maar bij noodsituaties missen we vooral menskracht.

We doen het samen

De laatste hulpvraag waar Annabelle insprong, geeft goed weer hoe divers het werk van zorgreservisten is. ‘’Huisartsenposten waren overvol met vluchtelingen uit Oekraïne. De artsen zaten echt met de handen in het haar. Er was dringend hulp nodig. Ik ben natuurlijk geen huisarts, maar ik ben wel goed in staat om dingen met elkaar te verbinden, vanuit daar een overzicht te creëren en het probleem op te lossen. Zo hebben we samen in kaart gebracht welke medicijnen ze nodig hebben, wat de onderliggende kwalen waren die de vluchtelingen al hadden, en welke risico’s ze liepen door oorlogstrauma's. Als je dat in kaart brengt, dan wordt het voor de huisartsen allemaal weer veel behapbaarder. Je bent dus een soort tussenstation dat de druk er even vanaf haalt, zodat hun hoofd niet de hele tijd overloopt.

“Als zorgmedewerker verbind je mensen door middel van een situatie waar ze niet in willen zitten.”  

Wat ook heel fijn is, zijn de trainingen die vanuit de Nationale Zorgreserve worden georganiseerd. Het zijn updates van de belangrijkste punten uit de wetenschap, en uit de praktijk, gegeven door een expert. Maar ook leer je technieken waarmee je bepaalde dingen beter kan signaleren, aanpakken en benaderen. En de groep zorgreservisten zelf staat ook open om elkaar nieuwe dingen te leren, of aan te vullen. Iedereen is er echt met dezelfde intentie. Kijken hoe we het samen beter kunnen maken. Er heerst echt een hele fijne dynamiek en natuurlijke atmosfeer van logica. Echt een teamgeest. Als er nu straks een ramp of noodsituatie is, dan kunnen we het straks beter met elkaar dragen. 

De Nationale Zorgreserve is voor mij echt de ideale manier om alle ervaringen die ik heb opgedaan in het buitenland terug te geven aan de zorg in Nederland. En het geeft een goed gevoel zo een extra bijdrage te kunnen leveren. Het is flexibel en tijdelijk, maar mensen zijn er wel enorm mee geholpen. Ze hebben van je kunnen meegenieten en dan is het weer tijd om zelf verder te gaan. Je leert van beide kanten.’’

Fotografie door: Anneke Hymmen

Wil je meer weten over de mogelijkheden om ingezet te worden als zorgreservist? Neem contact op via community@nationalezorgreserve.nl. Dan kijken we samen hoe jij jouw kwaliteiten en ervaring in kunt zetten ter ondersteuning van zorgprofessionals.