Wanneer we Cor (66) bellen voor dit interview worden we aan de andere kant van de lijn begroet door een vriendelijke en enthousiaste stem. Het antwoord op de vraag of hij wat over zichzelf kan vertellen gaat vol liefde over zijn vrouw met wie hij 42 jaar getrouwd is, zijn twee dochters en de kleinkinderen waar hij regelmatig met veel plezier oppast. Het is exemplarisch voor de rest van ons gesprek: niet Cor, maar zijn omgeving en medemens staan op de eerste plaats. 

‘’Ik miste de sociale contacten om me heen.’’

De carrière van Cor begint aanvankelijk helemaal niet in de zorg. ‘’Ik ben afgestudeerd als technisch tekenaar en heb jarenlang bij een architectenbureau gewerkt. Daar maakte ik ontwerpen voor onder andere energiecentrales en afvalverwerkingsinstallaties. In het begin was dat nog op de ouderwetse tekentafel - in vaktermen ook wel de plank genoemd - maar aan het begin van de jaren 90 verschoven de werkzaamheden volledig naar de computer.’’ 

Vanaf dat moment ging het werk hem eigenlijk steeds meer tegenstaan. ‘’In die tijd moest het allemaal sneller, beter en nog wat sneller. Toen ik rond ‘99 zo’n tien jaar achter een beeldscherm had gewerkt wist ik: dit gaat hem niet worden, dit hou ik niet vol tot mijn vijfenzestigste. Ik miste echt de sociale contacten. Ik had wel collega’s, maar daar had ik alleen gespreksstof mee op het gebied van techniek. Ik haalde er gewoon geen voldoening meer uit.’’

Het vinden van een nieuwe weg

Waarom hij zich rond die periode begint te oriënteren op de zorg weet hij eigenlijk niet. ‘’Het was een onbewuste duw in de juiste richting, een soort intuïtie dat ik hier iets mee moest doen. Toen ik nog bij het architectenbureau werkte, nam ik op gegeven moment gewoon snipperdagen op; dan ging ik meelopen in de gehandicaptenzorg. Dat vond ik zo’n mooie ervaring. Hier ga ik m’n werk van maken dacht ik!’’ 

Begin 2000 laat Cor zich daarom omscholen. Van het bedrijfsleven naar de zorg. Hij volgt een verkorte opleiding Sociaal Pedagogisch Werk Niveau 4 en gaat ondertussen aan de slag bij Stichting Philadelphia in Gorinchem. ‘’Het begeleiden van verstandelijk gehandicapten was fantastisch. Heel erg mooi om met die mensen te werken: de connectie, het sociale gevoel, het werken vanuit je hart. Dat kan ook niet anders, dat moet. Je moet natuurlijk niks hé, maar je hebt er wel een bepaald gevoel bij nodig. En dat was bij mij heel sterk aanwezig. Ik heb er geen moment spijt van gehad.’’ Was er dan echt geen enkele keerzijde? ‘’Nou, qua salaris moest ik dik 1500 gulden per maand inleveren. Best een financiële aderlating. Maar gelukkig had mijn vrouw toendertijd een goede functie in de financiële sector, en zo hebben we dat samen weten op te lossen.’’

‘’Qua salaris moest ik dik 1500 gulden per maand inleveren.'' 

Uiteindelijk werkt Cor bijna 22 jaar als verzorger. ‘’Door de jaren heen heb ik best wel wat geswitcht. Dat zit een beetje in m’n aard, het wispelturige. Overal doe je weer nieuwe ervaring en indrukken op: na Stichting Philadelphia heb ik nog een aantal jaar met veel plezier bij Stichting 's Heeren Loo gewerkt. Maar rond 2012 was ik toe aan een nieuwe uitdaging en heb ik een overstap van de gehandicaptenzorg naar de ouderenzorg gemaakt.’’ Bij De Herbergier, een kleinschalige woonvoorziening voor dementerende ouderen, blijft Cor werkzaam tot aan zijn pensioen ‘’Het leukste aan De Herbergier? Dat je zoveel mogelijk met de mensen bezig was, niet met zorgplannen en rapportages. Deze filosofie is echt onderdeel van de organisatie. Dat stond me heel erg aan. Toen de eerste corona golf uitbrak en het land in lockdown ging werkte ik er nog. Dat was een heftige tijd met veel sterfgevallen, maar ook eenzaamheid onder de ouderen die daar inwonend waren. Toch besloot ik in november 2020, na 45 jaar werken, dat het mooi geweest was. Die datum stond trouwens al langer vast.’’ 

Bloed kruipt waar het niet gaan kan

Zoals de meeste Nederlanders tijdens de corona-crisis slaat Cor aan het klussen. ‘’Je gaat het huis schilderen, opruimen, noem maar op.’’ Maar de crisis verdwijnt zomaar niet en het spreekwoordelijke bloed kruipt waar het niet gaan kan. ‘’Een paar maanden na mijn pensioen in mei ‘21 zag ik een oproep van de GGD voorbij komen; ze waren opzoek naar vaccinatie prikkers. Ik heb me aangemeld en ben toen vrijwel direct in Almkerk begonnen op een vaccinatielocatie.’’ Via collega’s bij de GGD hoort hij over de Nationale Zorgreserve en schrijft zich vervolgens in als zorgreservist. Als er in november dat jaar een oproep wordt geplaatst door het Beatrixziekenhuis in Gorinchem aarzelt hij geen moment. ‘’Er ging een wereld voor me open; ik had nog nooit in een ziekenhuis gewerkt. Ik was wel wat gewend, maar soms was het echt aanpoten. In een ziekenhuis werkt alles net weer even anders. Er is een groter en sneller verloop van patiënten. De medische handelingen die daar gedaan worden mogen we zelf niet uitvoeren, en toch doe je ontzettend veel nieuwe kennis op.’’ 

Werken vanuit je hart

En hoe het er op dit moment voor staat? ‘’Ik ben in november ‘21 als zorgreservist begonnen en een jaar later doe ik het nog steeds. Ze zijn gewoon hartstikke blij dat we vanuit de Nationale Zorgreserve bijspringen. Echt alle hulp is welkom. En daarnaast vind ik het voor mezelf gewoon fijn om bezig te blijven en niet stil te zitten.’’ Dus fietst Cor een aantal keer per week, langs de dijk in zijn woonplaats Werkendam over de Merwedebrug, naar het Beatrixziekenhuis in Gorinchem. ‘’Als je aan mij zou vragen: wat is de zin van het leven, of de zin in het leven? Dan zou ik zeggen: proberen om de hulpbehoevende mensen te helpen, ontzorgen en een positief gevoel mee te geven. Ondanks het feit dat ze daar ziek in bed liggen en soms van alles mankeren. Als ik dan weer terug naar huis fiets heb ik toch een beetje het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik kon.’’

Fotografie door: Annemieke van der Togt

Wil je meer weten over de mogelijkheden om ingezet te worden als zorgreservist? Neem contact op via community@nationalezorgreserve.nl. Dan kijken we samen hoe jij jouw kwaliteiten en ervaring in kunt zetten ter ondersteuning van zorgprofessionals.