“Het was spannend: kon ik het nog wel, want het was al zo lang geleden dat ik ‘aan het bed’ had gestaan. Maar het is net als fietsen, het zit gewoon in je systeem.” Veel zorgreservisten die weer voor het eerst na lange tijd de zorg ingaan, ervaren diezelfde spanning en ontdekken ook dat ze de draad snel weer oppakken.

Keuze voor de zorg

Liesbeth heeft destijds bewust gekozen voor een carrière in de zorg. De medisch inhoudelijke aspecten rond ziekte en gezondheid boeien haar mateloos. Anderzijds zijn de menselijke en emotionele aspecten daarvan voor haar minstens zo belangrijk.

Bij de uiteindelijke keuze in haar opleiding heeft de medisch inhoudelijke kant het voorshands gewonnen en is ze gaan werken als OK-verpleegkundige. Al snel kwamen daar management- en bedrijfsvoeringstaken bij. Uiteindelijk heeft Liesbeth zich gevestigd als zelfstandig interimmanager in de zorg, waar ze zich vooral toelegde op de begeleiding van grote veranderingsprocessen.

De aandacht voor de mens in al zijn aspecten is haar onverminderd blijven trekken, wat uiteindelijk heeft geleid tot een bloeiende coachpraktijk. Haar holistische kijk op mensen – fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel – komt daar goed tot zijn recht, ze weet de essentie van mensen te pakken.

Nationale Zorgreserve

Al eerder voelde Liesbeth zich geroepen om in de crisis in de zorg in te springen. Zoals ze zelf zegt: “Als er ergens een crisis is, móet ik wat doen. Dat zit in mijn systeem.” Maar omdat ze al 25 jaar niet ‘aan het bed’ had gestaan en haar BIG-registratie allang was verlopen, waren er geen mogelijkheden om een bijdrage te kunnen leveren. Jammer, want naar haar idee kunnen oud-verpleegkundigen zeker van betekenis zijn in het veld.

Totdat de Nationale Zorgreserve werd opgericht, en er nu ook voor haar mogelijkheden waren haar oude vak op te pakken. “Ik las over de Nationale Zorgreserve en mijn hart maakte een sprongetje. Ik heb mezelf meteen aangemeld”, aldus Liesbeth.

Dijklander ziekenhuis

Via het online platform van de Nationale Zorgreserve meldde Liesbeth zich vervolgens bij het Dijklander ziekenhuis in Hoorn, om daar het verpleegkundig personeel tijdens de coronacrisis te ondersteunen. “Ik ben geweldig door het Dijklander ontvangen, alles was perfect geregeld, het voelde als een warm bad.”

Liesbeth heeft een paar keer meegedraaid op de corona-afdeling, en toen die werd gesloten is ze ingesprongen op andere afdelingen waar grote krapte was. In totaal heeft ze 8 dagen als zorgreservist gewerkt. De eerste dagen waren nog wat spannend, in de loop van de dagen voelde ze haar routine terugkeren.

“Ik heb heel plezierig samengewerkt met lieve en zorgzame verpleegkundigen, en aandachtige gesprekken mogen voeren met patiënten over persoonlijke thema’s als pijn, angst, onzekerheid, afscheid, afhankelijkheid, hoop en doelen. Ik vond het fijn om op deze wijze een steentje bij te kunnen dragen in tijden van nood.”

Liesbeth heeft er bewust voor gekozen met name avond- en weekenddiensten te draaien. De hectiek op de afdelingen is dan minder, en er is meer tijd om met patiënten te praten.

“Mensen willen graag hun verhaal kwijt: ze gaan door heftige emoties in hun eigen ziekteproces, ups en downs, en worden volledig op zichzelf teruggeworpen. Er zijn twijfels, vragen en onzekerheden: hoe ga ik met mijn ziekzijn en mijn ziekte om? Kan of wil ik dat wel? En hoe doe ik dat dan? Ook komen er zingevingsvraagstukken langs.

Ik luister graag met aandacht naar mensen. Door hier ruimte aan te geven en zo nu en dan een vraag te stellen zie je dat mensen vaak zelf weer houvast vinden en enorm veerkrachtig zijn om weer door te kunnen gaan. Ik denk met veel respect terug aan deze patiënten.”

Het bijzondere van zorgreservist zijn

Als zorgreservist heeft Liesbeth zorgondersteunende taken verricht. Bescheiden taken, die niet te vergelijken zijn met de interim- en coachpraktijk die Liesbeth de afgelopen 25 jaar heeft opgebouwd. Was dat niet vreemd?

“Als manager zie ik snel wat er in een organisatie niet goed gaat en hoe dingen beter kunnen. Maar als zorgreservist ga ik daar niet over, dat is niet mijn taak. Het was voor mijzelf een mooie ontdekking dat ik dat ook écht los kon laten en me kon concentreren op mijn taken als zorgreservist.

Ik zag dat verpleegkundigen heel druk zijn met verpleegtechnische handelingen en met organiserende en administratieve taken. Daardoor hebben ze soms – ook volgens henzelf - weinig tijd voor de mens achter de patiënt. Als zorgreservist had ik die tijd wél. Tijdens het uitvoeren van mijn taken – bijvoorbeeld iemand helpen bij het eten– heb ik prachtige gesprekken met patiënten gevoerd.

Bij het Dijklander heb ik de ruimte gevoeld om niet alleen mijn verleden als verpleegkundige in te zetten, maar ook mijn andere werkervaring én mijn levenservaring. Dat gold zowel voor gesprekken met patiënten als met zorgmedewerkers. Dat ik dat deed, werd erg gewaardeerd en daar word ik dan weer blij van.”

Vooruitkijken

De contacten met Geraldina Amons, recruiter bij het Dijklander, waren zeer prettig. Bij haar kon Liesbeth terecht met haar vragen over haar inzet, en bij haar kon ze ook teruggeven wat ze op de afdelingen tegenkwam. Ze is verder gegroeid in haar vak als zorgreservist en weet wat ze wil en kan.

Wanneer het Dijklander weer een beroep op haar zou doen, aarzelt ze niet om weer in te springen. “Ze hebben goed voor me gezorgd, ik weet er nu de weg, ik voel loyaliteit jegens hen. Zolang ik mezelf als zorgreservist én als mens kan inzetten, zit het goed.”

Ben je benieuwd hoe het Dijklander ziekenhuis structureel ruimte heeft gecreëerd voor zorgondersteunende taken? Lees hier het interview met Geraldina Amons.

Wil je weten wat het is om zorgreservist te zijn en hoe je dat kunt worden?  Of wil je weten wat de Nationale Zorgreserve voor je zorgorganisatie kan betekenen? Neem via community@nationalezorgreserve.nl contact met ons op!