“Leeftijd is maar een getal. Ik heb mijn deskundigheid en daarmee draag ik graag bij aan de zorg. Ik heb mijn kinderaantekening gehaald en ben jarenlang kinderverpleegkundige geweest. In tijden van crisis zou ik dat zo weer doen. De zorg voor kinderen zit wel in mijn vingers. Maar ook voor volwassenen kan ik iets betekenen. Daarom heb ik me aangemeld voor de Nationale Zorgreserve.
Iedereen met zorg in het bloed kan bijdragen
Ik hoop van harte dat ik niet nodig ben als zorgreservist. De zorg heeft voldoende crisissen doorgemaakt. Het personeelstekort in de zorg is geen crisis, maar al jarenlang een structureel probleem; daarvoor is de Nationale Zorgreserve niet bedoeld. Maar als er straks weer corona-afdelingen in het ziekenhuis komen, dan kan ik als zorgreservist ondersteunen. Iedereen met ervaring in de zorg kan iets betekenen, ook als je ouder bent. Kijk maar om je heen wat je kunt doen.”
Een goed gesprek met de patiënt
Als kinderverpleegkundige kwam Jos op verschillende plekken: in Engeland, in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht en op de couveuseafdeling van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. “In Engeland was de zorg heel hiërarchisch, als ‘staff nurse’ kon ik daar echt niet even de wc schoonmaken. Hier in Nederland doe je het echt met z’n allen.”
Na een burn-out is Jos gaan fotograferen, maar de zorg bleef altijd: lesgeven aan verpleegkundigen, een studieboek schrijven voor verpleegkundigen en werken in het technisch team van Vivent, een thuiszorgorganisatie. “Het technisch team geeft onder meer bloedtransfusies, doet palliatieve zorg en zorgt voor pijnbestrijding. Je hebt veertig minuten per behandeling en dat geeft je de tijd om ook te praten met de mensen. Ik kon mijn eigen tijd indelen, heerlijk was dat.”
Oog voor de mens
Jos is niet alleen verpleegkundige en fotograaf, maar ook vrijwilliger bij wensstichting Shamajo, fotograaf bij ‘Make a memory’, bestuurslid van Hart, een lokale politieke partij, blogger en nog steeds vrijwilliger bij de Zonnebloem. Als hij vrij is, gaat hij graag met de camper op pad, samen met zijn vrouw Marion. Toch: “Je kunt de broeder uit de zorg halen, je haalt de zorg niet uit de broeder. In coronatijd ben ik eerst-verantwoordelijke geweest op een van de vaccinatielocaties van de GGD. Dat waren weken van 50-60 uur. De meeste mensen zijn binnen 45 seconden geprikt, maar ik zie het direct als iemand tijd nodig heeft. Als iemand angstig is of er speelt een persoonlijk verhaal, dan maak ik tijd voor een gesprek. Mensen in de wachtrij begrijpen dat echt wel. Je kunt niet met de waan van de dag meegaan, het is belangrijk om altijd oog te houden voor de mens met wie je te maken hebt.
Zorg is verrijking
Ooit werkte ik op het secretariaat van een middenstandsorganisatie. Zeven jaar lang heb ik op kantoor gezeten. Tot ik meeging met de Zonnebloem… zo ontdekte ik dat zorgen in mijn bloed zit. Daarna ben nooit meer uit de zorg weggegaan. In salaris was het toen een flinke achteruitgang, maar de zorg verrijkt je leven.”